วันที่เขาลืมตาขึ้นมาบนโลก...ความรู้สึกของเราคือผู้ยิ่งใหญ่ เพราะต่อแต่นี้ไปเขา..คือชีวิตใหม่ของเรา เขาเป็นคนมาเติมเต็มฝันของเรา แต่กว่าเขาจะลืมตาออกมาดูโลกได้ เราลุ้นแทบแย่ เฝ้ามองดูความเจ็บปวดทรมานของแม่ของเขาอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา
เราเพิ่งรู้ซึ้งในขณะนั้นเองว่า คำว่าแม่...ยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งมวลที่มีในโลกมนุษย์ แม่คือคนที่อดทนสูงสุด ในวันที่เขาจะลืมตาออกมาดูโลก แม่มีความเป็นกับความตายเท่ากัน เราได้แต่กุมมือแม่เขาไว้ คอยให้กำลังใจตลอดเวลา เพราะเขาคลอดยากมาก ต้องย้ายไปคลอดที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดจึงคลอดได้
ไม่ต้องแปลกใจหรอก เราจะรักเขาแค่ไหน ในมุมกลับกันพ่อแม่เราก็ไม่น้อยกว่าเราเลย ทุกอย่างที่พ่อแม่ให้เรา เราก็จะให้เขาไม่ด้อยไปกว่ากัน ไม่ว่าการเลี้ยงดู การให้การศึกษา การให้ความอบอุ่น และพยายามทุกวิถีทางที่จะให้ลูกของเราเป็นคนดีของสังคม เป็นคนมีเมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเพื่อนมนุษย์และสรรพสัตว์ เขาไม่ต้องเป็นคนเก่งที่เลิศเลอ เราต้องการแค่ให้เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบก็พอ เป็นคนมีน้ำใจก็พอ เพราะการที่เราจะปลูกฝังให้เขาเป็นคนเก่งกว่าคนอื่นนั่นย่อมปลูกฝังให้ลูกของเราเป็นคนเห็นแก่ตัว ความผูกพันธ์มันจะน้อยลงไปทันที และสิ่งที่เราทำทุกวันนี้ ก็เพื่อเขาทั้งนั้น
ขอเพียงให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่เห็นแก่ตัว มีความเมตตาเป็นที่ตั้ง ช่วยเหลือผู้ที่ด้อยกว่า ไม่ว่าเขาจะทำอาชีพอะไร เรารักเขาตลอดเวลา เราจะเฝ้าดูฝันของเราไปจนกว่าเราจะหมดลมหายใจ
พี่เล็ก..ขอเป็นกำลังใจ ให้..คนล่าฝันค่ะ
ตอบลบขอให้ฝันเป็นจริงเร็วๆนะคะ